ادامه‌دار کردن مذاکرات 1+5؛ تقلای غرب برای کاهش اثرات شکست.

گروه ی خبرگزاری دانشجو»- محمد اصغری؛ بغداد، مسکو و شاید محل مذاکرات بعد از آن نه فرصتی برای ایران که تنها، فرصتی برای خود غرب است تا بتوانند بگونه ای که حتی خودشان نیز نمی دانند در حد توان تبعات ناشی از این شکست را به حد اقل برسانند، تبعاتی که اکنون و با وجود شرایط امروزین جهانی و مخصوصا جهان اسلام دیگر محدود و منحصر به مرزهای داخلی غرب نبوده و با توجه به الگوگیری کشورهای تازه بیدار شده از ایران اسلامی مقتدر بُعدی فرا منطقه ای داشته و غرب می بایستی خود را آماده تبعات سوء بلند مدت حداقل در محدوده و از سوی جهان اسلام نماید.

در ادبیات ی اصولا وقتی سخن از مذاکره به میان می آید لاجرم توازن قدرت طرفین مذاکره نیز به همراه آن در ذهن آدمی متبادر می شود؛ چرا که اساسا در صورت عدم این توازن تحمیل نظر یکی بر دیگری جایی برای مذاکره باقی نخواهد گذارد.

اما اینکه اجزای قدت طرفین را چه مولفه هایی تشکیل می دهد خود بحثی جداگانه خواهد بود.

تاریخ ی دوره صد ساله اخیر ایران تا قبل از انقلاب شکوهمند اسلامی به طور کلی نشانگر ضعف و زبونی دولت های آن در برابر قدرت های کوچک و بزرگ خارجی بوده و به ندرت می توان نشانی از اقتدار و استقلال در آن یافت، اندکی دقت دریافتن علت این امر سوای از خرده علت هایی همچون ضعف نظامی، اقتصادی و.حاکی از عدم حضور غایبی بزرگ و تعیین کننده در عرصه مناسبات ی خارجی و حتی داخلی کشور می باشد.

غایبی به بزرگی ملت ایران که علل ثانوی ضعف نظامی واقتصادی و.در مقابل قدرت های خارجی خود معلول آن بوده و امروز بعنوان یکی از مؤلفه های اصلی قدرت و اقتدار داخلی و خارجی هر نظام ی تلقی می گردد.

با این مقدمه و پیش زمینه، سوالی که در ذهن ایجاد می شود این است که اولا چه اتفاقی افتاد که ایران كه روزی زبون برای چانه زنی در مقابل کوچکترین قدرت های خارجی بود امروز به بازیگری بزرگ در عرصه ی منطقه و بلکه جهان مبدل شده و ثانیا و در ادامه، روند کلی مذاکرات ایران اسلامی با گروه 5+1 به چه صورت و در حال پیمودن چه مسیری است و با این روند به کجا خواهد انجامید.

قدرت چانه زنی ی یک کشور در سطح بین المللی رابطه ای تنگاتنگ و مستقیم با میزان حمایت مردمی از نظام ی مستقر در همان کشور دارد و وقوع انقلاب اسلامی زمینه بروز و ظهور غیرت دینی و عرق ملی بعنوان یکی از اصلی ترین مؤلفه های فرهنگ ی ملت ایران که سالیان متمادی به طرق مختلف و به عمد به صورت فرزندی نارس در اندرون روح جمعی، مردم ایران از رشد و بالندگی آن جلوگیری شده بود را فراهم کرد، فرزندی که در دوران بیش از سه دهه ای پس از انقلاب، حضور در عرصه های مختلف و متفاوت امروز نه تنها به جوانی تنومند و با تجربه مبدل گشته، پشتوانه ای عظیم برای نظام در عرصه های مختلف داخلی و خارجی محسوب می شود، بلکه ثمره های ملموس بسیاری از جمله درخشش در زمینه های مختلف علمی، ی، نظامی و.را نیز به عنوان عوامل ثانوی قدرت و اقتدار نظام بعد از مردم برای ایران اسلامی به ارمغان آورده است.

در آنسوی این معادله اما شرایط به گونه دیگریست؛ غرب و در رأس آن امریکا، امروز با مشکلات ساختاری و البته اقتصادی و اجتماعی بسیاری که ریشه در مبانی اعتقادی و ی اومانیستی تحمیل شده به مردم آن داشته و منجر به یک بحران هویتی در بین ملل آنان شده است، روبروست و برای تعویق فروپاشی حتمی که در انتظار نظام حاکم بر آن جوامع است به هر اقدام ممکن و غیر ممکنی دست می یازد.

بحران سازی در مناطق مختلف جهان جهت منحرف کردن افکار عمومی مردم خود از واقعیات جاری در این جوامع مخصوصا با در اختیار داشتن ارتش رسانه ای وسیع و گسترده به امری روزمره تبدیل شده و به جرأت می توان ادعا کرد که در بسیاری از این کشورها مردم در فضایی کاملا غیر واقعی که ساخته و پرداخته نظام رسانه ای در دست هیئت حاکمه آنان است، بسر می برند.

در چنین وضعی 5+1 به عنوان عصاره هر آنچه غرب در اختیار دارد در مذاكره با ایران به توازن رسیده که از نگاه نگارنده هدف آنان شاید در سال های آغارین بحث به دلیل برخی شرایط زمانی و وجود برخی افراد نسبتا همسو و شاید ترسو در برخی رده های مسئولیتی ایران، متوقف کردن و بلکه توبه ی و بازگشت ایران اسلامی از مسیر رفته اش بود، لیکن امروز غرب میان دو گزینه بسیار سخت، قبول بی سرو صدای شکست و یا اعلام رسمی این شکست از پشت تریبون گیر کرده است.

از سویی بحران اقتصادی به شدت گربانگیر آنان شده و اعلام هرگونه عقب نشینی در مقابل ایران باعث بغرنجتر شدن وضعیت نابسامان آنان خواهد شد و از سوی دیگر آنچنان که نشست بغداد نشان داد غرب چیزی برای ارائه و برابری با آنچه ایران اسلامی به افکار عمومی و جامعه ی ملل ارائه می دهد در اختیار ندارد.
 

عقیده نگارنده بر این است که مذاکرات ایران با 5+1 اگرچه در دوران چندین ساله اش تا مذاکرات استانبول بطور نسبی برای ایران روندی رو به جلو را طی کرده و دستاوردهای بسیاری برای ایران مخصوصا در عرصه بین الملل داشته، لیکن از این پس روندی رو به فرسایش را تا رسیدن به نقطه صفر البته نه به مفهوم رسیدن به بن بست که به مفهوم عدم ضرورت پیگیری از سوی غرب خواهد پیمود؛ به این مفهوم که چون اعلام شکست و یا حتی بی نتیجه بودن مذاکرات از سوی غرب تبعات بسیار سنگینی برای آنان و مخصوصا امریکا که انتخابات ریاست جمهوری را نیز پیش رو دارد در پی خواهد داشت.
 

لاجرم آنان گفت‌وگوها را تا زمان گذر از بحران و در ادامه و علیرغم میل باطنیشان تا زمان القای بی تفاوتی به افکار عمومی خود و حساسیت زدایی در مورد خطر ایران هسته ای که روزی خود عامل ایجاد و تشدید آن بوده اند به پیش خواهند برد.

غرب امروز به این نتیجه رسیده که اعمال تحریم ها و تبلیغات سنگین و حجیم رسانه ایشان علیه جمهوری اسلامی هیچ تاثیری بر موضع مستحکم ایران نگذارده و آنان ناچار باید ایران هسته ای را بدون هیچ گونه قید و شرطی قبول و یا تحمل کنند.